DAILY DOSE #10

HYPE HYPE HURRAY

Nog één keer slapen en we gaan naar 2010. Bye bye electroclash, ghettotech, glo-fi, blog house, hyphy, freak folk, microhouse, folktronica, mash-ups, new weird America, nu-rock, schaffel, crunk, trap-rap, grime, dance-punk, post-metal, screw, baile, Baltimore club, hipster metal, snap, glitch, nu-balearic, moan-wave, grindie, deathcore, nu-rave, juke, wonky, skweee, dubstep, kuduro, jerk, hypnagogic pop, crabcore enzovoort, enzovoort...

DAILY DOSE #9

LIFE'S A BEACH (AND THEN YOU DIE)

Zesentwintig jaar geleden dook Dennis Wilson zijn eigen dood tegemoet vanaf een boot, die ooit nog in zijn bezit geweest was. Lange tijd werd hij door het grote publiek aanzien als het zwarte schaap van de Beach Boys én de familie, ook al was hij het enige groepslid die ook echt surfte en ietwat rock'n'roll leefde. Zo wil de legende dat Dennis enkel bij de groep speelde omdat hun moeder Brian ooit verplicht had om hem te laten drummen. In 1977 gaf hij alle criticasters echter lik op stuk met het magistrale Pacific Ocean Blues, het allereerste solo-album van een lid van de Beach Boys. De laatste jaren van z'n leven waren een hel door alcoholmisbruik en verslavingen allerhande en in amper vijf jaar slaagde hij erin om alles te verliezen wat hem dierbaar was (geld, auto's, boten, vrouwen, ...).

NO REASON TO CHEER

Check rond 1.54!

COMEDOWN OF THE YEAR 2

Songs of 2009
Weinig uitleg deze keer, gewoon de naked truth. En twintig video's, voor als je je eens zou durven vervelen de komende dagen!

1. Kindness - Swinging party
De zanger klinkt wel heel hard als David Byrne, en ze hebben ook heel goed naar Loose Joints geluisterd, maar boy, wat een nummer...



2. Still Going - Untitled love
Eigenlijk gewoon een B-side voor Spaghetti Circus, maar oneindig veel beter. Schoonste nummer van het jaar, mos' def'!


3. Trailer Trash Tracys - Candy girl (demo)


4. Ariel Pink - Flashback


5. Best Coast - When I'm with you


6. Shit Robot feat. Ian Svenonius - Simple things (work it out)


7. Jonathan Jeremiah - Happiness (Quiet Village rmx)


8. Factory Floor - Lying


9. Mayer Hawthorne - I wish it would rain


10. 40 Thieves - Don't turn it off (Brennan Green rmx)
Spijtig genoeg is er geen video te vinden van de Brennan Green mix... Dan maar het origineel, maar geloof me: de roland-303 die Green erdoor mixt, maakt het op zijn minst dubbel zo goed!


11. Desire - Don't call


12. Azari & III - Reckless with your love


13. Woods - To clean


14. Animal Collective - Summertime clothes


15. Unknown - Tanki tanki


16. Prefab Sprout - Ride


17. Antony & The Johnsons - Epilepsy is dancing


18. Dollskabeat - Zodiac rising


19. Monsters Of Folk - Dear god


20. Mountain Of One - The sky is folding

COMEDOWN OF THE YEAR 1

Albums of 2009

10. Black Meteoric Star - Blac Meteoric Star



Harder, sneller en vooral béter dan 99% van de hedendaagse techno-output!

9. Prefab Sprout - Let's change the world with music



De nieuwe van Prefab Sprout klinkt zoals de Pet Shop Boys zouden klinken, moesten ze anno 2009 nog even goeie muziek maken als pakweg 20 jaar geleden...

8. Ariel Pink's Haunted Graffiti - Reminiscences ep



Reminiscences is goeie vintage Ariel Pink. Als je van iemand kan zeggen dat hij al vintage klint op z'n 31e, zit het mijns inziens wel snor.

7. Vibes - Psychic ep



Ik kan moeilijk verwoorden wat ik zo fantastisch vind aan Vibes. Klik op de hoes & oordeel zelf. Garrrrage!

6. Yura Yura Teikoku - Hollow me / Beautiful



Er is nog leven na de Pizzicato Five! Waar hun vorige albums & ep's vooral doordrenkt waren van sixties aandoende psychedelische rock, slaan de Japanse weirdo's van Yura Yura Teikoku nu wat meer een druggy seventiesrichting in. Dat ze op DFA tekenden zal daar ongetwijfeld wel voor iets tussen zitten, maar als dit het resultaat is: geen plobleem!

5. Wooden Shjips - Dos



Wooden Shjips klinkt als een kruising tussen Suicide en The Stooges (dank u Pitchfork), en daarmee is meteen ook alles gezegd. Groovy, groovy, groovy.

4. Bill Callahan - Sometimes I wish we were an eagle



U kent Bill Callahan misschien nog van het ter ziele gegane Smog? Op zijn tweede soloplaat lijkt Callahan weer een beetje terug te grijpen naar het vertrouwde melancholische recept, ware het niet dat hij op Sometimes I wish... kan bouwen op een - naar zijn normen - uitgebreide orkestratie (piano, drum én strijkers!?). De man heeft trouwens géén baard, en ook geen dikke bril of een muts. Iets waar ik altijd vanuit ga als ik z'n muziek hoor.

3. Cold Cave - Love comes close



Cold Cave doen hard hun best om te klinken als New Order met Ian Curtis op vocals (als we even buiten beschouwing laten dat New Order net ontstaan is omdat Curtis met z'n fikken niet van de Belgische meisjes kon blijven). En dat is absoluut geen probleem als dit het resultaat is. Hopelijk binnenkort ergens op een Belgisch podium!

2. Fever Ray - Fever Ray



Fever Ray is Karin Dreijer Andersson van The Knife, zonder haar broertje Olof. Dit klinkt een beetje zoals The Knife, maar dan trager en veel hypnotiserender. Ik weet nu al dat ik mezelf binnen dit en twintig jaar ga vervloeken omdat ik haar nooit live gezien heb...

1. Animal Collective - Merriweather Post Pavillon



Oh ja, dé onbetwiste nummer één. Animal Collective klonk nog nooit zo poppy, en toch psychedelisch. Nog nooit zo dansbaar, en toch bordurend op vocale tapijten waar Brian Wilson jaloers op zou zijn. Nog nooit, en toch. Start, stop, repeat.

COMEDOWN OF THE DECADE 2

Albums of the decade

1. The Knife - Deep Cuts


2. Delia Gonzalez & Gavin Russom - The days of Mars


3. The Blow - Poor aim love songs (EP)



Ook goed (klik op de hoes!):




En dan vergeet ik nog M.I.A., LCD Soundsystem, Out Hud, Jay-Z, ...

RIP

Brittany Murphy...

COMEDOWN OF THE DECADE 1

Songs of the decade*

Eervolle vermeldingen (in no particular order):
The Walkmen - The rat / Sébastien Tellier – La ritournelle (the only love song) / Chromatics – In the city / Annie – Heartbeat / Kylie Minogue – Can’t get you out of my head / Clinic – Distortions / Lindstrøm & Prins Thomas – Mighty girl / The Long Blondes – Giddy stratospheres / Delia Gonzalez & Gavin Russom – Relevee (Carl Craig remix) / Liars – It fit when I was a kid / Glass Candy – Nueva version & remodelada / !!! – Me and Giuliani down by the school yard (a true story) / Phoenix – Too young / Metro Area – Miura / M.I.A. – Sunshowers

3. Panda Bear - Comfy in Nautica



coolness is having courage
courage to do what's right
try to remember always
just to have a good time

2. The Knife - Pass this on



1. LCD Soundsystem - Losing my edge
Ook Someone Great had perfect op nummer één kunnen staan maar qua relevantie is Losing my edge misschien nog net dat ietsje belangrijker/beter. Perfecte inschatting van de zeitgeist en hilarische (edoch ietwat pijnlijk herkenbare) lyrics.



*Uiteraard zijn deze lijstjes subjectiever dan het onveiligheidsgevoel in de gemiddelde grootstad, maar laat dat vooral de pret niet bederven!

THE FINAL HOUSEPARTY

Voor al uw youtube-feestjes:
twoyoutubevideosandamotherfuckingcrossfader. Beste uitvinding van 2009!

DAILY DOSE #8

Sneeuwmuziek.

DAILY DOSE #7

Moustache galore, uit deze fantastische Italiaanse film:

THE FINAL PORN

Iedereen heeft ongetwijfeld al gehoord van Nailing Palin, de seksparodie op Amerika's meest intelligente politica, waarin Sarah eigenhandig (no pun intended) afrekent met een stel malafide Russen die via de achterdeur binnenkomen (andermaal, no pun intended, leest u er het script maar op na!). Maar kent u Keeping it up for the Kardashians? En wat met Pulp Friction? Onder uw radar gepasseerd, zegt u? Wees gerust, ook onder die van mij.

Klik hier voor de top ten porn parodies of 2009. Winnaar is Spunk'd the movie, starring Lindsay Blowhan, Cumdoleezza Rice & Hairless Hilton!



Met dank aan Twitter.

L'AMEUBLEMENT FINALE

Toen ik onlangs door een drukke Brusselse winkelstraat slenterde waar achtereenvolgens Milow en f*cking Coldpay door de luidsprekers schalden, moest ik denken aan iets wat ik onlangs las in Words and music van Paul Morley.


Of het nu nog net de negentiende of het begin van de twintigste eeuw was, doet weinig ter zake. Feit is dat ene Erik Satie indertijd muziek probeerde te maken die enkel en alleen als omlijsting diende. Musique d’ameublement, meubelmuziek. Die muziek was er om genegeerd te worden, en toch ook om ergens een indruk na te laten. Net zoals een goeie soundtrack doet bij een film… Satie vond de ambient uit, jaren voor John Cage of Brian Eno er furore mee maakten. In 1920 schreef hij een muziekstuk dat moest dienen als pauze tijdens een concert in een Parijse galerij. Het was niet de bedoeling dat de mensen zouden luisteren, de muziek moest gewoon fungeren als behang. De allereerste keer dat de muzikanten het stuk begonnen te spelen, draaiden alle mensen zich om en verstomden alle conversaties. Satie moest hen in hoogsteigen persoon overhalen om verder te doen waar ze mee bezig waren. Hij schreef muziekstukken met titels als For an Assembly Hall, For a lobby of – mijn favoriet – For a shop window. Een idee dat Eno later schaamteloos kopieerde voor zijn befaamde Music for airports.

What a difference a century makes... Amper honderd jaar later is het procedé volledig omgedraaid en gebeurt meer als negentig procent van alle muzikale input onopgemerkt. En toch durf ik betwijfelen of dit nu is wat Erik Satie voor ogen had toen hij aan z’n experimenten begon.

DAILY DOSE #6

WAAROM IK DOE WAT IK DOE

Onlangs in een lokale boekenwinkel Het beste uit de tijdschriften 2009 meegegraaid om te doorbladeren op een dood moment. Wist ik veel dat er één van de beste reads van het jaar in zou staan. Klik hier voor de pdf-versie, en scrol naar pagina 7 voor het kortverhaal Waarom ik doe wat ik doe van Joost Vandecasteele. Ik denk dat ik me héél vlug zijn verhalenbundel ga aanschaffen...

Teaser:
Dit is wat ik doe, ik verzin levens voor mensen die ik niet eens ken. Zoals mijn fictieve buurjongen die alle filmpjes op youtube aan het bekijken is, over veertig jaar zal hij sterven met uitgebrande ogen nadat hij 55.768.653 homemade movies en drie mensen van vlees en bloed heeft gezien, waaronder zichzelf één keer in de spiegel, of mijn verre deugdelijke nonkel die iedere zaterdag naar een gespecialiseerde sm-club gaat waar hij volledig in het leer en vastgebonden en gekneveld naar slechte komieken moet kijken.

DAILY DOSE #5

DAILY DOSE #4

Vanavond in Netwerk Aalst, de God van lo-fi rock'n'roll, (a)live & very much kicking!

DAILY DOSE #3

DAILY DOSE #2

There's a girl named Kate and she thinks she's really great, but she's not...

DAILY DOSE #1

TEST

De eerste drukke (werk)piek van het jaar is voorbij, dus ik hoop dat ik nu weer wat meer tijd heb zal hebben om gerief te posten. Nooit gedacht dat ik het nog zou zeggen, maar ik heb het een beetje gemist.

Vanaf nu kan je hier trouwens elke dag een nummer vinden, ter download. Virtually living on the edge! Gewoon klikken op de afbeelding, de rest wijst zichzelf uit. O ja, als je de moeite zou nemen om te luisteren, laat dan gerust wat feedback achter!

LIKE TOTALLY THE FINAL LIKE

Hoeveel keer kan iemand in herhaling vallen tijdens een één uur durende show?

WORLD AIDS DAY

Vandaag, 1 december, is het - nog maar eens - World Aids Day. Nog maar eens, tot het hopelijk ooit niet meer nodig zal zijn. Aangezien nieuws pas écht impact heeft als er elitepersonen bij betrokken zijn, stel ik u voor aan één van mijn onvolprezen muzikale helden (Freddie Mercury viel nét uit de boot, aangezien er nog weinig aan voor te stellen valt).


Arthur Russell moet zowat één van de meest veelzijdige muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek geweest zijn. En dan bedoel ik niet dat hij elfendertig instrumenten beheerste, nee, hij was eerder veelzijdig qua genre en stijl. Russell componeerde avant-gardistische cellomuziek met Philip Glass, ranselde melancholische country uit z'n gitaar en producete samen met Nicky Siano het beste disconummer aller tijden. Ik zie het Pete Doherty nog niet direct doen, misschien zal het voor een volgend leven zijn...


Ab-so-lu-te must-have is het album Another Thought, dat twee jaar na zijn dood voor de eerste keer gereleased werd. Another Thought is een compilatie van soms trieste, soms optimistische, maar altijd héél intieme liedjes. Het album is een compilatie van muziek die hij schreef in de jaren voor zijn dood, en er staan vooral liedjes voor stem en cello op. U wilt niet weten hoeveel keer deze plaat ten huize van E.D. zal opliggen tijdens deze donkere, depressieve k*tperiode die enkel nog ‘winter’ wordt genoemd door een ex-moustache die betaald wordt om optimistisch te komen doen op tv. Het doet de rest van de plaat absoluut oneer aan, maar speciale vermeldingen voor het übermelancholische A Little Lost, This Is How We Walk On The Moon en het wat rijker georchestreerde In The Light Of The Miracle.

Tweede must-have is The World Of Arthur Russell, een compilatie van zijn wat meer experimenteel en disco-georiënteerde muziek, gemengd met ouder cello-werk (oa vanop Another Thought). Hoogtepunten zijn Go Bang!, gemixt door François Kevorkian, en het geweldige Is It All Over My Face, op zijn beurt gemixt door de eveneens aan Aids gestorven Larry Levan. Enigste minpuntje: Kiss Me Again, in 1978 door Russell en Nicky Siano geproducet onder hun Dinosaur-alias (en mét David Byrne op gitaar), staat niet op de plaat. Gemiste kans, want beste disco-nummer aller tijden!

In 2008 bracht Rough Trade ter gelegenheid van de Wild Combination-documentaire over Russell nog het akoestische Love Is Overtaking Me uit, een verzameling van poppy folk & country. Een klein beetje minder essentieel, maar toch ook weer oorverdovend mooi. Klik!