FINALLY, COMING SOON....

Door allerlei omstandigheden (trouwfeest!) en opdrachten allerhande, heb ik geen tijd meer om te schrijven wat ik deze week wilde schrijven. Daarom deze korte coming soon...

Ergens in de nabije toekomst: impressies van de boeken die ik onlangs gelezen heb (The death of Bunny Munro en De donkere kant van de zon: Over popmuziek), of die ik binnenkort absoluut wil lezen (Hoe ik nooit de Ronde van Frankrijk voor min 12-jarigen won (en dat het me spijt)), concertnieuws, nieuwe oude muziek, blogtips (als in tips voor goeie blogs, niet tips om te bloggen), enzovoort enzoverder.

En als je zondagnamiddag niet weet wat gedaan, kom gerust langs...

WHY ANDREW SULLIVAN BLOGS

Andrew Sullivan. Bloggen als nering. Dan moet je al eens een beetje reclame voor je eigen zaak maken natuurlijk. In een lang én interessant essay gaat Sullivan dieper in op zijn beweegredenen om te bloggen.

Dé motivering om te bloggen voor Sullivan is de interactie met zijn lezers. De man houdt van het idee van exclusive writing, heel direct, to the point. Een manier van schrijven waarbij hij niet moet inboeten aan editoriale vrijheid. Verder vindt hij het ook heel belangrijk dat de toon van een blogpost cordiaal is, want, zo zegt Sullivan, "bloggen is eigenlijk niets anders dan een ordinaire, one on one, gedachtewisseling."

Enkele korte bedenkingen hierbij: ik kan me moeilijk van het idee ontdoen dat Sullivan bloggen vooral fijn vindt omdat hij degene is die de meeste output produceert. Mij lijkt zijn blog toch niet zozeer een gedachtewisseling tussen twee evenwaardige gesprekspartners. Sullivan is veeleer een tv-presentator met een legertje volgelingen is, de gastheer - om het met zijn eigen woorden te zeggen - die kan kiezen of hij ontvangt, discussieert of modereert. Ter verdediging van Sullivan: hij geeft zelf aan dat bloggen dichter aanleunt bij radio of tv dan bij de klassieke geschreven pers. Het is geen toeval dat tv en radio veel vatbaarder zijn voor personencultus dan de geschreven pers (juj Oprah, juj Peter Van De Veire, juj Andrew Sullivan!). Ook zijn stelling dat bloggen meer conversatie dan productie is, doet me een beetje huiveren. Misschien ligt het aan mij, maar ik lees liever goed gestileerde stukjes proza of poëzie dan vluchtig geventileerde meningen over ditjes en datjes in de actualiteit. Ik ga niet ingaan op het feit dat hij Plato, Karl Kraus en Montaigne als eerste bloggers ziet, het mag duidelijk zijn hoe belangrijk de man zijn eigen stiel vindt.

Er zijn drie dingen die ik wél wil onthouden. De eerste is dat een blog moet bewegen om bestaansrecht te hebben. Beter af en toe een korte, desnoods zelfs ridicule post, dan een volwaardig essay elke twee weken. Zijn stelling dat bloggen dieper graaft dan gewone journalistiek is de tweede. Volgens Sullivan komt dat enkel en alleen door het hyperlink-fenomeen. Dat is zeker een beetje overroepen, maar het stemt tot nadenken. Bronnen kunnen inderdaad met één muisklik geverifieerd worden, maar laat ons vooral niet vergeten dat Het Internet nog altijd voor 95 % uit onbetrouwbare bagger bestaat. En Sullivan mag dan wel een goeie septische filter op zijn blog hebben, dat geldt daarom nog niet voor miljoenen andere bloggers. Ten slotte onthoud ik vooral dat een blogpost kort moét zijn., want internet is iets vluchtigs. Niemand heeft het geduld om, zoals je met een boek of een krant, een paar uur te spenderen aan het lezen van tekst op een computerscherm. Er is nog zoveel om naar door te klikken. En bovendien doet te lang voor de computer zitten pijn aan de ogen. Waarvoor dank, Andrew.

FINAL BIT OF HAPPINESS

Track van het jaar.

THE FINAL FLY

Meer hier.

DAS UNWIDERRUFLICHE GLÜCK

THE FINAL COUNTDOWN

Nog 4 keer slapen. En dan krijgen we dé show van het jaar in de Brusselse K-Nal. Hoge verwachtingen zijn nooit goed, dat is vorige week (klik!) nog maar eens gebleken, maar ik kan het niet helpen. Glass Candy is voor mij gewoon één van de beste bands van de noughties. Geniaal is misschien wel een goeie omschrijving voor wat ze doen, of ze nu glam rock maken zoals in hun begindagen, of een gladde mix van R&B en electronica zoals vandaag.

Tickets zijn bovendien helemaal niet duur (8,5€), en je krijgt er een show van Desire (een ander project van Johnny Jewel) en een dj-set van labelbaas Mike Simonetti bij. Need I say more? Ik dacht het niet.

THE FINAL COOL

THE FINAL COMPILATION

Aangezien ik over het optreden van Fleetwood Mac weinig zinnigs te vertellen heb (behalve dat het vroeger (klik!) waarschijnlijk veel en veel beter was) en aangezien ik weinig inspiratie heb voor Interessante Posts, een klein en misschien ook wel een beetje weird muzikaal intermezzo.

Een mens kan het nooit druk genoeg hebben. Daarom ben ik – tussen het taken maken, broeken slijten op schoolbanken & aan de andere kant van de schoolbanken staan – voor een tweede keer begonnen aan een compilatie vol fantastische Arabische muziek. De eerste keer is alles in laatste instantie tussen de plooien van mijn harde schijf verdwenen toen Windows besloot om ermee op te houden. Waarvoor nogmaals dank, beste Bill (klik!) .

Gelukkig is compilaties bijeen knutselen zowat de leukste bezigheid op de planeet Aarde, en daarvoor geef ik graag mijn (momenteel) heel schaarse vrije tijd op. Research doende en internet afschuimend (nominalisering hurray!) ben ik op een aantal parels gestoten. En parels, die behoren toe aan de zwijnen. Geniet ervan.

Het eerste nummer vond ik al zoekend naar een videoclip van Yaz Gazeteci van Selda (het gaat om een cover van dit geniale nummer). Ladies & gentlemen, Derdiyoklar!



Next in line is de Bendaly Family uit Koeweit, en het is een specialleke. Do you love me, een oosterse mix van pathetiek en zomerse sixtiespop in een videoclip die zo fout is dat het fantastisch wordt.



De overgrote meerderheid van de mensheid zal waarschijnlijk zeggen dat ze Najat Aatabou niet kennen. Tot ze dit (klik!) horen. Mevrouw Aatabou wordt ondertussen slapend rijk, aangezien de bros in eerste instantie vergeten waren te vragen of ze haar nummer mochten samplen. (Sorry dat ik voor één keer inconsequent met videoplayers omspring, maar deze footage is te mooi om ze niet te posten.)

En hup, afsluiten doen we met de legendarische Omar Souleyman. In een niet zo ver verleden was de Syriër nog in Hasselt te bewonderen (beleven is misschien een betere woordkeuze). Huuuuuuuuuuuppaaaa, cultuurclash.

THE FINAL RIFF

Bam. De soundtrack bij een soort final comedown. Vergeet Black Sabbath, Blue Cheer moeten zowat dé pioneers van hardrock geweest zijn. In het gezegende jaar '68 legden ze met Vincebus Eruptum (en dankzij een serieuze dosis LSD) een blueprint voor alle zwaardere gitaarmuziek die later zou volgen. Hun invloed op pakweg Fu Manchu of Queens Of The Stone Age valt nauwelijks te overschatten. Peterson was bassist, zanger en hart van de groep en is deze morgen in Duitsland overleden.

Tune in, tune out

THE FINAL ANAGRAM

veridis quo
veri disquo
very disco
disco very
discovery

THE FINAL PLAYBACK

Het gebeurt heel zelden. Dat iemand playbackt en er mee weg komt. En f*ck, wie had twintig jaar terug ooit kunnen voorspellen dat er dingen als internet en youtube zouden bestaan? Nog veel zeldzamer is het als iemand fout playbackt en er mee weg komt. En het zeldzaamst zijn de mensen die van het fout playbacken een kunst maken. Ze doen het op zo'n naturelle manier dat niemand er om maalt. De zonnekoning der foute playbackers is ongetwijfeld Tim Maia.

De man, geboren en getogen in de ultieme carnavalstad Rio De Janeiro (waar anders?), specialiseerde zich in het maken van een lichtvoetige mengeling van samba, soul & bossa nova. De start van z'n carrière, begin jaren zestig, liep niet van een leien dakje. Maia zat zelfs even in een Amerikaanse gevangenis voor het bezit van marihuana. En toch scheen er - figuurlijk - licht aan de Braziliaanse horizon. Na wat succesjes in de eerste helft van de seventies, brak hij volledig door in 1978 met z'n album Tim Maia Disco Club & een paar opgemerkte passages in tv-shows. Dat Maia in 1998 stierf aan een samenloop van "omstandigheden" (obesitas, diabetes, te hoge bloeddruk, ... Name it, he's got it!) doet verder weinig ter zake want het zijn net die passages op tv die enigszins relevant zijn voor deze post. De voorbeelden van zijn playbacktalent op youtube zijn legio, maar wat volgt is toch wel van de overtreffende klasse. En, mind you, de muziek is ook behoorlijk fantastisch. Watch and learn!

THE FINAL BEGINNING

Deze allereerste post is niet bepaald bedoeld als een soort State of the Union, ook al zal dat misschien zo lijken. Ze dient meer als een soort toelichting over het hoe & waarom van deze blog. Of het waarom & hoe, zo u wilt.

Waarom dan? Omdat er nu een incentive is. Omdat het een opdracht is voor het vak internetjournalistiek, en opdrachten zijn er om te vervullen. Omdat je uiteindelijk altijd iets te vertellen hebt, ook al heb je helemaal niets te vertellen. Omdat er misschien ergens op deze aardbol wel één persoon zit te wachten op jouw mening. Omdat teveel vrije tijd nooit goed is. Omdat je er altijd vanuit moet gaan dat je dé blog der blogs aan het maken bent. The final blog dus.

En hoe dan? Door op regelmatige basis (of dat is toch de bedoeling) iets te posten dat ik zelf interessant vind, grappig of zò banaal dat het weer fantastisch wordt. Je zult merken dat de inhoud van de posts veelal iets te maken zal hebben met muziek. En dan vooral oude of foute of weirde muziek. Dat is nu eenmaal iets dat me bezig houdt, dag en - bij momenten - nacht. Maar alsjeblief, verwacht geen uitgebreide recensies, of een overload aan downloads (illegaal & schoolopdracht gaan nu eenmaal niet zo goed samen). Daar zal ik naar alle waarschijnlijkheid geen tijd voor hebben, en die zijn er zo al genoeg.

ONE