Vandaag, 1 december, is het - nog maar eens - World Aids Day. Nog maar eens, tot het hopelijk ooit niet meer nodig zal zijn. Aangezien nieuws pas écht impact heeft als er elitepersonen bij betrokken zijn, stel ik u voor aan één van mijn onvolprezen muzikale helden (Freddie Mercury viel nét uit de boot, aangezien er nog weinig aan voor te stellen valt).
Arthur Russell moet zowat één van de meest veelzijdige muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek geweest zijn. En dan bedoel ik niet dat hij elfendertig instrumenten beheerste, nee, hij was eerder veelzijdig qua genre en stijl. Russell componeerde avant-gardistische cellomuziek met Philip Glass, ranselde melancholische country uit z'n gitaar en producete samen met Nicky Siano het beste disconummer aller tijden. Ik zie het Pete Doherty nog niet direct doen, misschien zal het voor een volgend leven zijn...
Ab-so-lu-te must-have is het album Another Thought, dat twee jaar na zijn dood voor de eerste keer gereleased werd. Another Thought is een compilatie van soms trieste, soms optimistische, maar altijd héél intieme liedjes. Het album is een compilatie van muziek die hij schreef in de jaren voor zijn dood, en er staan vooral liedjes voor stem en cello op. U wilt niet weten hoeveel keer deze plaat ten huize van E.D. zal opliggen tijdens deze donkere, depressieve k*tperiode die enkel nog ‘winter’ wordt genoemd door een ex-moustache die betaald wordt om optimistisch te komen doen op tv. Het doet de rest van de plaat absoluut oneer aan, maar speciale vermeldingen voor het übermelancholische A Little Lost, This Is How We Walk On The Moon en het wat rijker georchestreerde In The Light Of The Miracle.
Tweede must-have is The World Of Arthur Russell, een compilatie van zijn wat meer experimenteel en disco-georiënteerde muziek, gemengd met ouder cello-werk (oa vanop Another Thought). Hoogtepunten zijn Go Bang!, gemixt door François Kevorkian, en het geweldige Is It All Over My Face, op zijn beurt gemixt door de eveneens aan Aids gestorven Larry Levan. Enigste minpuntje: Kiss Me Again, in 1978 door Russell en Nicky Siano geproducet onder hun Dinosaur-alias (en mét David Byrne op gitaar), staat niet op de plaat. Gemiste kans, want beste disco-nummer aller tijden!
In 2008 bracht Rough Trade ter gelegenheid van de Wild Combination-documentaire over Russell nog het akoestische Love Is Overtaking Me uit, een verzameling van poppy folk & country. Een klein beetje minder essentieel, maar toch ook weer oorverdovend mooi. Klik!
Arthur Russell moet zowat één van de meest veelzijdige muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek geweest zijn. En dan bedoel ik niet dat hij elfendertig instrumenten beheerste, nee, hij was eerder veelzijdig qua genre en stijl. Russell componeerde avant-gardistische cellomuziek met Philip Glass, ranselde melancholische country uit z'n gitaar en producete samen met Nicky Siano het beste disconummer aller tijden. Ik zie het Pete Doherty nog niet direct doen, misschien zal het voor een volgend leven zijn...
Ab-so-lu-te must-have is het album Another Thought, dat twee jaar na zijn dood voor de eerste keer gereleased werd. Another Thought is een compilatie van soms trieste, soms optimistische, maar altijd héél intieme liedjes. Het album is een compilatie van muziek die hij schreef in de jaren voor zijn dood, en er staan vooral liedjes voor stem en cello op. U wilt niet weten hoeveel keer deze plaat ten huize van E.D. zal opliggen tijdens deze donkere, depressieve k*tperiode die enkel nog ‘winter’ wordt genoemd door een ex-moustache die betaald wordt om optimistisch te komen doen op tv. Het doet de rest van de plaat absoluut oneer aan, maar speciale vermeldingen voor het übermelancholische A Little Lost, This Is How We Walk On The Moon en het wat rijker georchestreerde In The Light Of The Miracle.
Tweede must-have is The World Of Arthur Russell, een compilatie van zijn wat meer experimenteel en disco-georiënteerde muziek, gemengd met ouder cello-werk (oa vanop Another Thought). Hoogtepunten zijn Go Bang!, gemixt door François Kevorkian, en het geweldige Is It All Over My Face, op zijn beurt gemixt door de eveneens aan Aids gestorven Larry Levan. Enigste minpuntje: Kiss Me Again, in 1978 door Russell en Nicky Siano geproducet onder hun Dinosaur-alias (en mét David Byrne op gitaar), staat niet op de plaat. Gemiste kans, want beste disco-nummer aller tijden!
In 2008 bracht Rough Trade ter gelegenheid van de Wild Combination-documentaire over Russell nog het akoestische Love Is Overtaking Me uit, een verzameling van poppy folk & country. Een klein beetje minder essentieel, maar toch ook weer oorverdovend mooi. Klik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten