woensdag 30 december 2009
HYPE HYPE HURRAY
Nog één keer slapen en we gaan naar 2010. Bye bye electroclash, ghettotech, glo-fi, blog house, hyphy, freak folk, microhouse, folktronica, mash-ups, new weird America, nu-rock, schaffel, crunk, trap-rap, grime, dance-punk, post-metal, screw, baile, Baltimore club, hipster metal, snap, glitch, nu-balearic, moan-wave, grindie, deathcore, nu-rave, juke, wonky, skweee, dubstep, kuduro, jerk, hypnagogic pop, crabcore enzovoort, enzovoort...
dinsdag 29 december 2009
maandag 28 december 2009
LIFE'S A BEACH (AND THEN YOU DIE)
Zesentwintig jaar geleden dook Dennis Wilson zijn eigen dood tegemoet vanaf een boot, die ooit nog in zijn bezit geweest was. Lange tijd werd hij door het grote publiek aanzien als het zwarte schaap van de Beach Boys én de familie, ook al was hij het enige groepslid die ook echt surfte en ietwat rock'n'roll leefde. Zo wil de legende dat Dennis enkel bij de groep speelde omdat hun moeder Brian ooit verplicht had om hem te laten drummen. In 1977 gaf hij alle criticasters echter lik op stuk met het magistrale Pacific Ocean Blues, het allereerste solo-album van een lid van de Beach Boys. De laatste jaren van z'n leven waren een hel door alcoholmisbruik en verslavingen allerhande en in amper vijf jaar slaagde hij erin om alles te verliezen wat hem dierbaar was (geld, auto's, boten, vrouwen, ...).
donderdag 24 december 2009
woensdag 23 december 2009
COMEDOWN OF THE YEAR 2
Songs of 2009
Weinig uitleg deze keer, gewoon de naked truth. En twintig video's, voor als je je eens zou durven vervelen de komende dagen!
1. Kindness - Swinging party
De zanger klinkt wel heel hard als David Byrne, en ze hebben ook heel goed naar Loose Joints geluisterd, maar boy, wat een nummer...
2. Still Going - Untitled love
Eigenlijk gewoon een B-side voor Spaghetti Circus, maar oneindig veel beter. Schoonste nummer van het jaar, mos' def'!
3. Trailer Trash Tracys - Candy girl (demo)
4. Ariel Pink - Flashback
5. Best Coast - When I'm with you
6. Shit Robot feat. Ian Svenonius - Simple things (work it out)
7. Jonathan Jeremiah - Happiness (Quiet Village rmx)
8. Factory Floor - Lying
9. Mayer Hawthorne - I wish it would rain
10. 40 Thieves - Don't turn it off (Brennan Green rmx)
Spijtig genoeg is er geen video te vinden van de Brennan Green mix... Dan maar het origineel, maar geloof me: de roland-303 die Green erdoor mixt, maakt het op zijn minst dubbel zo goed!
11. Desire - Don't call
12. Azari & III - Reckless with your love
13. Woods - To clean
14. Animal Collective - Summertime clothes
15. Unknown - Tanki tanki
16. Prefab Sprout - Ride
17. Antony & The Johnsons - Epilepsy is dancing
18. Dollskabeat - Zodiac rising
19. Monsters Of Folk - Dear god
20. Mountain Of One - The sky is folding
dinsdag 22 december 2009
COMEDOWN OF THE YEAR 1
Albums of 2009
10. Black Meteoric Star - Blac Meteoric Star
Harder, sneller en vooral béter dan 99% van de hedendaagse techno-output!
9. Prefab Sprout - Let's change the world with music
De nieuwe van Prefab Sprout klinkt zoals de Pet Shop Boys zouden klinken, moesten ze anno 2009 nog even goeie muziek maken als pakweg 20 jaar geleden...
8. Ariel Pink's Haunted Graffiti - Reminiscences ep
Reminiscences is goeie vintage Ariel Pink. Als je van iemand kan zeggen dat hij al vintage klint op z'n 31e, zit het mijns inziens wel snor.
7. Vibes - Psychic ep
Ik kan moeilijk verwoorden wat ik zo fantastisch vind aan Vibes. Klik op de hoes & oordeel zelf. Garrrrage!
6. Yura Yura Teikoku - Hollow me / Beautiful
Er is nog leven na de Pizzicato Five! Waar hun vorige albums & ep's vooral doordrenkt waren van sixties aandoende psychedelische rock, slaan de Japanse weirdo's van Yura Yura Teikoku nu wat meer een druggy seventiesrichting in. Dat ze op DFA tekenden zal daar ongetwijfeld wel voor iets tussen zitten, maar als dit het resultaat is: geen plobleem!
5. Wooden Shjips - Dos
Wooden Shjips klinkt als een kruising tussen Suicide en The Stooges (dank u Pitchfork), en daarmee is meteen ook alles gezegd. Groovy, groovy, groovy.
4. Bill Callahan - Sometimes I wish we were an eagle
U kent Bill Callahan misschien nog van het ter ziele gegane Smog? Op zijn tweede soloplaat lijkt Callahan weer een beetje terug te grijpen naar het vertrouwde melancholische recept, ware het niet dat hij op Sometimes I wish... kan bouwen op een - naar zijn normen - uitgebreide orkestratie (piano, drum én strijkers!?). De man heeft trouwens géén baard, en ook geen dikke bril of een muts. Iets waar ik altijd vanuit ga als ik z'n muziek hoor.
3. Cold Cave - Love comes close
Cold Cave doen hard hun best om te klinken als New Order met Ian Curtis op vocals (als we even buiten beschouwing laten dat New Order net ontstaan is omdat Curtis met z'n fikken niet van de Belgische meisjes kon blijven). En dat is absoluut geen probleem als dit het resultaat is. Hopelijk binnenkort ergens op een Belgisch podium!
2. Fever Ray - Fever Ray
Fever Ray is Karin Dreijer Andersson van The Knife, zonder haar broertje Olof. Dit klinkt een beetje zoals The Knife, maar dan trager en veel hypnotiserender. Ik weet nu al dat ik mezelf binnen dit en twintig jaar ga vervloeken omdat ik haar nooit live gezien heb...
1. Animal Collective - Merriweather Post Pavillon
Oh ja, dé onbetwiste nummer één. Animal Collective klonk nog nooit zo poppy, en toch psychedelisch. Nog nooit zo dansbaar, en toch bordurend op vocale tapijten waar Brian Wilson jaloers op zou zijn. Nog nooit, en toch. Start, stop, repeat.
maandag 21 december 2009
COMEDOWN OF THE DECADE 2
Albums of the decade
1. The Knife - Deep Cuts
2. Delia Gonzalez & Gavin Russom - The days of Mars
3. The Blow - Poor aim love songs (EP)
Ook goed (klik op de hoes!):
En dan vergeet ik nog M.I.A., LCD Soundsystem, Out Hud, Jay-Z, ...
zondag 20 december 2009
zaterdag 19 december 2009
COMEDOWN OF THE DECADE 1
Songs of the decade*
Eervolle vermeldingen (in no particular order):
The Walkmen - The rat / Sébastien Tellier – La ritournelle (the only love song) / Chromatics – In the city / Annie – Heartbeat / Kylie Minogue – Can’t get you out of my head / Clinic – Distortions / Lindstrøm & Prins Thomas – Mighty girl / The Long Blondes – Giddy stratospheres / Delia Gonzalez & Gavin Russom – Relevee (Carl Craig remix) / Liars – It fit when I was a kid / Glass Candy – Nueva version & remodelada / !!! – Me and Giuliani down by the school yard (a true story) / Phoenix – Too young / Metro Area – Miura / M.I.A. – Sunshowers
3. Panda Bear - Comfy in Nautica
coolness is having courage
courage to do what's right
try to remember always
just to have a good time
2. The Knife - Pass this on
1. LCD Soundsystem - Losing my edge
Ook Someone Great had perfect op nummer één kunnen staan maar qua relevantie is Losing my edge misschien nog net dat ietsje belangrijker/beter. Perfecte inschatting van de zeitgeist en hilarische (edoch ietwat pijnlijk herkenbare) lyrics.
*Uiteraard zijn deze lijstjes subjectiever dan het onveiligheidsgevoel in de gemiddelde grootstad, maar laat dat vooral de pret niet bederven!
vrijdag 18 december 2009
THE FINAL HOUSEPARTY
Voor al uw youtube-feestjes:
twoyoutubevideosandamotherfuckingcrossfader. Beste uitvinding van 2009!
donderdag 17 december 2009
woensdag 16 december 2009
THE FINAL PORN
Iedereen heeft ongetwijfeld al gehoord van Nailing Palin, de seksparodie op Amerika's meest intelligente politica, waarin Sarah eigenhandig (no pun intended) afrekent met een stel malafide Russen die via de achterdeur binnenkomen (andermaal, no pun intended, leest u er het script maar op na!). Maar kent u Keeping it up for the Kardashians? En wat met Pulp Friction? Onder uw radar gepasseerd, zegt u? Wees gerust, ook onder die van mij.
Klik hier voor de top ten porn parodies of 2009. Winnaar is Spunk'd the movie, starring Lindsay Blowhan, Cumdoleezza Rice & Hairless Hilton!
Met dank aan Twitter.
Klik hier voor de top ten porn parodies of 2009. Winnaar is Spunk'd the movie, starring Lindsay Blowhan, Cumdoleezza Rice & Hairless Hilton!
Met dank aan Twitter.
dinsdag 15 december 2009
L'AMEUBLEMENT FINALE
Toen ik onlangs door een drukke Brusselse winkelstraat slenterde waar achtereenvolgens Milow en f*cking Coldpay door de luidsprekers schalden, moest ik denken aan iets wat ik onlangs las in Words and music van Paul Morley.
Of het nu nog net de negentiende of het begin van de twintigste eeuw was, doet weinig ter zake. Feit is dat ene Erik Satie indertijd muziek probeerde te maken die enkel en alleen als omlijsting diende. Musique d’ameublement, meubelmuziek. Die muziek was er om genegeerd te worden, en toch ook om ergens een indruk na te laten. Net zoals een goeie soundtrack doet bij een film… Satie vond de ambient uit, jaren voor John Cage of Brian Eno er furore mee maakten. In 1920 schreef hij een muziekstuk dat moest dienen als pauze tijdens een concert in een Parijse galerij. Het was niet de bedoeling dat de mensen zouden luisteren, de muziek moest gewoon fungeren als behang. De allereerste keer dat de muzikanten het stuk begonnen te spelen, draaiden alle mensen zich om en verstomden alle conversaties. Satie moest hen in hoogsteigen persoon overhalen om verder te doen waar ze mee bezig waren. Hij schreef muziekstukken met titels als For an Assembly Hall, For a lobby of – mijn favoriet – For a shop window. Een idee dat Eno later schaamteloos kopieerde voor zijn befaamde Music for airports.
What a difference a century makes... Amper honderd jaar later is het procedé volledig omgedraaid en gebeurt meer als negentig procent van alle muzikale input onopgemerkt. En toch durf ik betwijfelen of dit nu is wat Erik Satie voor ogen had toen hij aan z’n experimenten begon.
Of het nu nog net de negentiende of het begin van de twintigste eeuw was, doet weinig ter zake. Feit is dat ene Erik Satie indertijd muziek probeerde te maken die enkel en alleen als omlijsting diende. Musique d’ameublement, meubelmuziek. Die muziek was er om genegeerd te worden, en toch ook om ergens een indruk na te laten. Net zoals een goeie soundtrack doet bij een film… Satie vond de ambient uit, jaren voor John Cage of Brian Eno er furore mee maakten. In 1920 schreef hij een muziekstuk dat moest dienen als pauze tijdens een concert in een Parijse galerij. Het was niet de bedoeling dat de mensen zouden luisteren, de muziek moest gewoon fungeren als behang. De allereerste keer dat de muzikanten het stuk begonnen te spelen, draaiden alle mensen zich om en verstomden alle conversaties. Satie moest hen in hoogsteigen persoon overhalen om verder te doen waar ze mee bezig waren. Hij schreef muziekstukken met titels als For an Assembly Hall, For a lobby of – mijn favoriet – For a shop window. Een idee dat Eno later schaamteloos kopieerde voor zijn befaamde Music for airports.
What a difference a century makes... Amper honderd jaar later is het procedé volledig omgedraaid en gebeurt meer als negentig procent van alle muzikale input onopgemerkt. En toch durf ik betwijfelen of dit nu is wat Erik Satie voor ogen had toen hij aan z’n experimenten begon.
maandag 14 december 2009
WAAROM IK DOE WAT IK DOE
Onlangs in een lokale boekenwinkel Het beste uit de tijdschriften 2009 meegegraaid om te doorbladeren op een dood moment. Wist ik veel dat er één van de beste reads van het jaar in zou staan. Klik hier voor de pdf-versie, en scrol naar pagina 7 voor het kortverhaal Waarom ik doe wat ik doe van Joost Vandecasteele. Ik denk dat ik me héél vlug zijn verhalenbundel ga aanschaffen...
Teaser:
Dit is wat ik doe, ik verzin levens voor mensen die ik niet eens ken. Zoals mijn fictieve buurjongen die alle filmpjes op youtube aan het bekijken is, over veertig jaar zal hij sterven met uitgebrande ogen nadat hij 55.768.653 homemade movies en drie mensen van vlees en bloed heeft gezien, waaronder zichzelf één keer in de spiegel, of mijn verre deugdelijke nonkel die iedere zaterdag naar een gespecialiseerde sm-club gaat waar hij volledig in het leer en vastgebonden en gekneveld naar slechte komieken moet kijken.
Teaser:
Dit is wat ik doe, ik verzin levens voor mensen die ik niet eens ken. Zoals mijn fictieve buurjongen die alle filmpjes op youtube aan het bekijken is, over veertig jaar zal hij sterven met uitgebrande ogen nadat hij 55.768.653 homemade movies en drie mensen van vlees en bloed heeft gezien, waaronder zichzelf één keer in de spiegel, of mijn verre deugdelijke nonkel die iedere zaterdag naar een gespecialiseerde sm-club gaat waar hij volledig in het leer en vastgebonden en gekneveld naar slechte komieken moet kijken.
vrijdag 11 december 2009
woensdag 9 december 2009
dinsdag 8 december 2009
maandag 7 december 2009
TEST
De eerste drukke (werk)piek van het jaar is voorbij, dus ik hoop dat ik nu weer wat meer tijd heb zal hebben om gerief te posten. Nooit gedacht dat ik het nog zou zeggen, maar ik heb het een beetje gemist.
Vanaf nu kan je hier trouwens elke dag een nummer vinden, ter download. Virtually living on the edge! Gewoon klikken op de afbeelding, de rest wijst zichzelf uit. O ja, als je de moeite zou nemen om te luisteren, laat dan gerust wat feedback achter!
dinsdag 1 december 2009
LIKE TOTALLY THE FINAL LIKE
Hoeveel keer kan iemand in herhaling vallen tijdens een één uur durende show?
WORLD AIDS DAY
Vandaag, 1 december, is het - nog maar eens - World Aids Day. Nog maar eens, tot het hopelijk ooit niet meer nodig zal zijn. Aangezien nieuws pas écht impact heeft als er elitepersonen bij betrokken zijn, stel ik u voor aan één van mijn onvolprezen muzikale helden (Freddie Mercury viel nét uit de boot, aangezien er nog weinig aan voor te stellen valt).
Arthur Russell moet zowat één van de meest veelzijdige muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek geweest zijn. En dan bedoel ik niet dat hij elfendertig instrumenten beheerste, nee, hij was eerder veelzijdig qua genre en stijl. Russell componeerde avant-gardistische cellomuziek met Philip Glass, ranselde melancholische country uit z'n gitaar en producete samen met Nicky Siano het beste disconummer aller tijden. Ik zie het Pete Doherty nog niet direct doen, misschien zal het voor een volgend leven zijn...
Ab-so-lu-te must-have is het album Another Thought, dat twee jaar na zijn dood voor de eerste keer gereleased werd. Another Thought is een compilatie van soms trieste, soms optimistische, maar altijd héél intieme liedjes. Het album is een compilatie van muziek die hij schreef in de jaren voor zijn dood, en er staan vooral liedjes voor stem en cello op. U wilt niet weten hoeveel keer deze plaat ten huize van E.D. zal opliggen tijdens deze donkere, depressieve k*tperiode die enkel nog ‘winter’ wordt genoemd door een ex-moustache die betaald wordt om optimistisch te komen doen op tv. Het doet de rest van de plaat absoluut oneer aan, maar speciale vermeldingen voor het übermelancholische A Little Lost, This Is How We Walk On The Moon en het wat rijker georchestreerde In The Light Of The Miracle.
Tweede must-have is The World Of Arthur Russell, een compilatie van zijn wat meer experimenteel en disco-georiënteerde muziek, gemengd met ouder cello-werk (oa vanop Another Thought). Hoogtepunten zijn Go Bang!, gemixt door François Kevorkian, en het geweldige Is It All Over My Face, op zijn beurt gemixt door de eveneens aan Aids gestorven Larry Levan. Enigste minpuntje: Kiss Me Again, in 1978 door Russell en Nicky Siano geproducet onder hun Dinosaur-alias (en mét David Byrne op gitaar), staat niet op de plaat. Gemiste kans, want beste disco-nummer aller tijden!
In 2008 bracht Rough Trade ter gelegenheid van de Wild Combination-documentaire over Russell nog het akoestische Love Is Overtaking Me uit, een verzameling van poppy folk & country. Een klein beetje minder essentieel, maar toch ook weer oorverdovend mooi. Klik!
Arthur Russell moet zowat één van de meest veelzijdige muzikanten uit de geschiedenis van de popmuziek geweest zijn. En dan bedoel ik niet dat hij elfendertig instrumenten beheerste, nee, hij was eerder veelzijdig qua genre en stijl. Russell componeerde avant-gardistische cellomuziek met Philip Glass, ranselde melancholische country uit z'n gitaar en producete samen met Nicky Siano het beste disconummer aller tijden. Ik zie het Pete Doherty nog niet direct doen, misschien zal het voor een volgend leven zijn...
Ab-so-lu-te must-have is het album Another Thought, dat twee jaar na zijn dood voor de eerste keer gereleased werd. Another Thought is een compilatie van soms trieste, soms optimistische, maar altijd héél intieme liedjes. Het album is een compilatie van muziek die hij schreef in de jaren voor zijn dood, en er staan vooral liedjes voor stem en cello op. U wilt niet weten hoeveel keer deze plaat ten huize van E.D. zal opliggen tijdens deze donkere, depressieve k*tperiode die enkel nog ‘winter’ wordt genoemd door een ex-moustache die betaald wordt om optimistisch te komen doen op tv. Het doet de rest van de plaat absoluut oneer aan, maar speciale vermeldingen voor het übermelancholische A Little Lost, This Is How We Walk On The Moon en het wat rijker georchestreerde In The Light Of The Miracle.
Tweede must-have is The World Of Arthur Russell, een compilatie van zijn wat meer experimenteel en disco-georiënteerde muziek, gemengd met ouder cello-werk (oa vanop Another Thought). Hoogtepunten zijn Go Bang!, gemixt door François Kevorkian, en het geweldige Is It All Over My Face, op zijn beurt gemixt door de eveneens aan Aids gestorven Larry Levan. Enigste minpuntje: Kiss Me Again, in 1978 door Russell en Nicky Siano geproducet onder hun Dinosaur-alias (en mét David Byrne op gitaar), staat niet op de plaat. Gemiste kans, want beste disco-nummer aller tijden!
In 2008 bracht Rough Trade ter gelegenheid van de Wild Combination-documentaire over Russell nog het akoestische Love Is Overtaking Me uit, een verzameling van poppy folk & country. Een klein beetje minder essentieel, maar toch ook weer oorverdovend mooi. Klik!
woensdag 25 november 2009
zondag 22 november 2009
SUNDAY NIGHT BLUES
Momenteel geen tijd voor schrijfsels allerhande, maar dat komt nog wel, dat komt nog wel...
donderdag 19 november 2009
THE FINAL TONGUE-IN-CHEEK
Toch eventjes moeten bulderlachen toen ik dit voor de eerste keer zag...
Geht in die Knie
und klatscht in die Hände,
beweg deine Hüften,
und tanz den Mussolini
tanz den Mussolini
Dreh dich nach rechts,
und klatsch in die Hände
Und mach den Adolf Hitler,
tanz den Adolf Hitler
Und jetzt den Mussolini
beweg deinen Hintern,
beweg deinen Hintern,
klatscht in die Hände,
tanz den Jesus Christus
Geh in die Knie,
und dreh dich nach rechts,
und dreh dich nach links,
klatsch in die Hände,
und tanzt den Adolf Hitler,
und tanzt den Mussolini,
und jetzt den Jesus Christus
dinsdag 17 november 2009
DISCO, FINALLY
Ik ben vandaag bovenstaand pareltje gaan bestellen en ik sta niet in voor mijn schoolresultaten als het pakje voor de zesde december arriveert. Voor één keer hoop ik uit de grond van mijn hart dat die bebaarde Spanjaard met z'n zwarte knechten wat aan de late kant is. Kwestie van in de kerstperiode ook nog iets om handen te hebben. The Disco Files is een kleine 500 pagina's tellend naslagwerk met foto's, platenreviews en interviews met godenkinderen als David Mancuso en Larry Levan (over wie je hier ongetwijfeld meer zal lezen op Wereld Aidsdag, tenzij deadlines en een examen daar een stokje voor steken!). Het boek is uitgebracht door de discofreaks van DJHistory.com en door hier te klikken kan je gratis en volledig legaal een kleine preview downloaden. Dis go dis way, dis go dat way!
zondag 15 november 2009
HUNGRY FOR THE POWER
Beste American Psycho pastiche ooit! Al blijft het me verbazen dat de video zo lang op youtube blijft staan. Nochtans komen alle elementen om zonder pardon verwijderd te worden uitgebreid aan bod: seks, zweepslagen, sperma, geweld, headshot, uitgerukte organen, ... Heerlijke clip, fan-tas-tisch housenummer. Wie niet vies is van een uitgebreidere muzikale flashback naar het New York van eind jaren '80, klikt hier voor de myspace van Azari & III.
zaterdag 14 november 2009
ENTRETEMPS, SUR LA LUNE
Breaking news: de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft water gevonden op de maan. Dat laat ruimte (no pun intended) voor een permanente maanbasis.
Misschien hoog tijd om ook eens zo'n sonde naar Afrika te sturen, naar het schijnt zijn ze daar nog steeds druk op zoek...
maandag 9 november 2009
THE FINAL DRUM
Rockdrummer Jerry Fuchs (34) is zondag in New York om het leven gekomen toen hij uit een lift sprong en per ongeluk in de liftschacht viel. Dat meldt de krant New York Post. Fuchs drumde onder meer voor de dance-punkband !!! en de psychedelische, instrumentale band Maserati, die vooral in de VS bekend zijn. Getuigen zeggen dat Fuchs uit een vrachtlift sprong die iets boven de verdieping waar hij moest zijn, was blijven steken. Hij bleef echter met een kledingstuk aan de lift hangen waardoor hij in het gat tussen lift en vloer viel. Fuchs stortte vijf verdiepingen naar beneden en overleed later in het ziekenhuis.
Na het vertrek van John Pugh XI zal het nu wel finaal afgelopen zijn voor !!! (ofte Chk Chk Chk, of Pow Pow Pow, of desnoods Uh Uh Uh). Elk optreden opnieuw, of het nu op Pukkelpop of in de AB was: dak eraf, publiek in trance, iedereen volledig bezweet naar huis. Van alle hedendaagse bands die ik al heb mogen aanschouwen, hebben ze de beste show in huis. RIP Fuchs, RIP Chk Chk Chk...
Voor de aandachtige kijker nog een kleine Waar is Wally?: ondergetekende komt, weliswaar 15kg lichter, ook meermaals in de video.
zondag 8 november 2009
vrijdag 6 november 2009
T'VEUX QUELLE SAUCE CHEF?
Américaine
Andalouse
Barbecue
Banzaïsaus
Béarnaise
Bickysaus
Chinasaus
Cocktail
Curry
Curry ketchup
Hawaï
Hollandaise
Looksaus
Maffia
Mammoet
Mayonaise
Mosterd
Provençale
Pepersaus
Pickles
Pitasaus
Samourai
Satésaus
Schaschliksaus
Shogun
Sauce special
Stoofvleessaus
Tartaar
Tomatenketchup
Zigeunersaus
Andalouse
Barbecue
Banzaïsaus
Béarnaise
Bickysaus
Chinasaus
Cocktail
Curry
Curry ketchup
Hawaï
Hollandaise
Looksaus
Maffia
Mammoet
Mayonaise
Mosterd
Provençale
Pepersaus
Pickles
Pitasaus
Samourai
Satésaus
Schaschliksaus
Shogun
Sauce special
Stoofvleessaus
Tartaar
Tomatenketchup
Zigeunersaus
woensdag 4 november 2009
AGENT DOUBLE-O-SOUL
Dit weekend is het zo ver. Dan komt u aller favoriete wigga voor het eerst naar België. Vrijdag doet hij Het Depot in Leuven aan (present!), zaterdag de Make Up Club in Gent. Mierzoete soul waarop Al Green jaloers kan zijn en grooves die nòg smoother zijn dan een XL Strawberry Banana Smoothie van Starbucks. Ladies & gentlemen: Mayer Hawthorne!
BUNNY MUNRO
‘Hi, Dad!’ says the boy.
‘You got a suitcase?’ says Bunny.
‘I don’t know, Dad.’
‘Well, find one!’ says Bunny, flinging his arms out to the sides in mock-exasperation. ‘Jesus! Haven’t I taught you anything?’
‘What for, Dad?’
‘What do you mean, “What for?”’
‘What do I need a suitcase for?’ says the boy, thinking – He’s sending me away – and he feels the wind rush out of him.
‘Well, what do you think you need a bloody suitcase for?’ says Bunny.
‘Am I going somewhere?’ says the boy, jumping from foot to foot and wiping at his forehead with the back of his hand.
‘Not I,’ says Bunny, ‘We…’
‘We?’
‘Yeah.’
‘Where are we going, Dad?’
Bunny Munro is een deur-tot-deur-verkoper van handcrèmes, en meer bepaald een ranzige, seksverslaafde alcoholistische deur-tot-deur-verkoper. Klik hier om Nick Cave in hoogsteigen persoon te horen vertellen waaraan Bunny zoal denkt op de terugweg naar huis, nadat hij net een avondje in een motel heeft doorgebracht met een hoertje. Geloof me, het maakt elke verdere omschrijving overbodig.
Nadat zijn vrouw zelfmoord pleegt omwille van zijn vele escapades, staat Bunny er alleen voor. Hij moet verder, en hij besluit negenjarige zoon Bunny Jr. mee te nemen op verkoopronde. Het verkopen wil echter niet zo goed lukken, want het enige waar Bunny constant aan denkt, is seks. Zo is Spinning Around van Kylie Minogue een ode aan anale seks en vergelijkt hij bijten in een Big Mac op een wel heel erg plastische manier – kaas, saus, zacht vlees – met beffen. Bunny Munro geilt op alles wat een rokje aan kan, ook al is het meisje in kwestie 14 jaar en draagt ze een enorme beugel. Terwijl hij huis na huis aandoet om zich te ontdoen van de handcrèmes en zijn eigen zaad, wacht Bunny Jr. buiten in de auto met zijn encyclopedie op schoot.
Gaandeweg raakt Bunny de weg echter kwijt in zijn zelfoverschatting en paranoia, en hij stormt – terwijl hij lustig zijn clientèle verder neukt en liters alcohol en ettelijke pakjes sigaretten consumeert – schijnbaar zijn eigen einde en dat van zijn zoontje tegemoet in een allesverzengende finale die veel wegheeft van een goede David Lynch.
Cave heeft ongetwijfeld alleen rabiate fans, of felle tegenstanders. Door zijn misogyne vertelstijl en het apocalyptische verloop van het verhaal laat hij ook geen middenweg open. Feit is: Cave schrijft op een hilarische en vlotte manier, maar hij laat ook niet na om zijn karakters en hun onderlinge relaties verder uit te diepen. Als het boek eenmaal uit is, blijf je zeker – mede door het enigszins open einde – nog een tijdje met een ongemakkelijk gevoel achter.
‘You got a suitcase?’ says Bunny.
‘I don’t know, Dad.’
‘Well, find one!’ says Bunny, flinging his arms out to the sides in mock-exasperation. ‘Jesus! Haven’t I taught you anything?’
‘What for, Dad?’
‘What do you mean, “What for?”’
‘What do I need a suitcase for?’ says the boy, thinking – He’s sending me away – and he feels the wind rush out of him.
‘Well, what do you think you need a bloody suitcase for?’ says Bunny.
‘Am I going somewhere?’ says the boy, jumping from foot to foot and wiping at his forehead with the back of his hand.
‘Not I,’ says Bunny, ‘We…’
‘We?’
‘Yeah.’
‘Where are we going, Dad?’
Bunny Munro is een deur-tot-deur-verkoper van handcrèmes, en meer bepaald een ranzige, seksverslaafde alcoholistische deur-tot-deur-verkoper. Klik hier om Nick Cave in hoogsteigen persoon te horen vertellen waaraan Bunny zoal denkt op de terugweg naar huis, nadat hij net een avondje in een motel heeft doorgebracht met een hoertje. Geloof me, het maakt elke verdere omschrijving overbodig.
Nadat zijn vrouw zelfmoord pleegt omwille van zijn vele escapades, staat Bunny er alleen voor. Hij moet verder, en hij besluit negenjarige zoon Bunny Jr. mee te nemen op verkoopronde. Het verkopen wil echter niet zo goed lukken, want het enige waar Bunny constant aan denkt, is seks. Zo is Spinning Around van Kylie Minogue een ode aan anale seks en vergelijkt hij bijten in een Big Mac op een wel heel erg plastische manier – kaas, saus, zacht vlees – met beffen. Bunny Munro geilt op alles wat een rokje aan kan, ook al is het meisje in kwestie 14 jaar en draagt ze een enorme beugel. Terwijl hij huis na huis aandoet om zich te ontdoen van de handcrèmes en zijn eigen zaad, wacht Bunny Jr. buiten in de auto met zijn encyclopedie op schoot.
Gaandeweg raakt Bunny de weg echter kwijt in zijn zelfoverschatting en paranoia, en hij stormt – terwijl hij lustig zijn clientèle verder neukt en liters alcohol en ettelijke pakjes sigaretten consumeert – schijnbaar zijn eigen einde en dat van zijn zoontje tegemoet in een allesverzengende finale die veel wegheeft van een goede David Lynch.
Cave heeft ongetwijfeld alleen rabiate fans, of felle tegenstanders. Door zijn misogyne vertelstijl en het apocalyptische verloop van het verhaal laat hij ook geen middenweg open. Feit is: Cave schrijft op een hilarische en vlotte manier, maar hij laat ook niet na om zijn karakters en hun onderlinge relaties verder uit te diepen. Als het boek eenmaal uit is, blijf je zeker – mede door het enigszins open einde – nog een tijdje met een ongemakkelijk gevoel achter.
vrijdag 30 oktober 2009
FINALLY, COMING SOON....
Door allerlei omstandigheden (trouwfeest!) en opdrachten allerhande, heb ik geen tijd meer om te schrijven wat ik deze week wilde schrijven. Daarom deze korte coming soon...
Ergens in de nabije toekomst: impressies van de boeken die ik onlangs gelezen heb (The death of Bunny Munro en De donkere kant van de zon: Over popmuziek), of die ik binnenkort absoluut wil lezen (Hoe ik nooit de Ronde van Frankrijk voor min 12-jarigen won (en dat het me spijt)), concertnieuws, nieuwe oude muziek, blogtips (als in tips voor goeie blogs, niet tips om te bloggen), enzovoort enzoverder.
En als je zondagnamiddag niet weet wat gedaan, kom gerust langs...
Ergens in de nabije toekomst: impressies van de boeken die ik onlangs gelezen heb (The death of Bunny Munro en De donkere kant van de zon: Over popmuziek), of die ik binnenkort absoluut wil lezen (Hoe ik nooit de Ronde van Frankrijk voor min 12-jarigen won (en dat het me spijt)), concertnieuws, nieuwe oude muziek, blogtips (als in tips voor goeie blogs, niet tips om te bloggen), enzovoort enzoverder.
En als je zondagnamiddag niet weet wat gedaan, kom gerust langs...
WHY ANDREW SULLIVAN BLOGS
Andrew Sullivan. Bloggen als nering. Dan moet je al eens een beetje reclame voor je eigen zaak maken natuurlijk. In een lang én interessant essay gaat Sullivan dieper in op zijn beweegredenen om te bloggen.
Dé motivering om te bloggen voor Sullivan is de interactie met zijn lezers. De man houdt van het idee van exclusive writing, heel direct, to the point. Een manier van schrijven waarbij hij niet moet inboeten aan editoriale vrijheid. Verder vindt hij het ook heel belangrijk dat de toon van een blogpost cordiaal is, want, zo zegt Sullivan, "bloggen is eigenlijk niets anders dan een ordinaire, one on one, gedachtewisseling."
Enkele korte bedenkingen hierbij: ik kan me moeilijk van het idee ontdoen dat Sullivan bloggen vooral fijn vindt omdat hij degene is die de meeste output produceert. Mij lijkt zijn blog toch niet zozeer een gedachtewisseling tussen twee evenwaardige gesprekspartners. Sullivan is veeleer een tv-presentator met een legertje volgelingen is, de gastheer - om het met zijn eigen woorden te zeggen - die kan kiezen of hij ontvangt, discussieert of modereert. Ter verdediging van Sullivan: hij geeft zelf aan dat bloggen dichter aanleunt bij radio of tv dan bij de klassieke geschreven pers. Het is geen toeval dat tv en radio veel vatbaarder zijn voor personencultus dan de geschreven pers (juj Oprah, juj Peter Van De Veire, juj Andrew Sullivan!). Ook zijn stelling dat bloggen meer conversatie dan productie is, doet me een beetje huiveren. Misschien ligt het aan mij, maar ik lees liever goed gestileerde stukjes proza of poëzie dan vluchtig geventileerde meningen over ditjes en datjes in de actualiteit. Ik ga niet ingaan op het feit dat hij Plato, Karl Kraus en Montaigne als eerste bloggers ziet, het mag duidelijk zijn hoe belangrijk de man zijn eigen stiel vindt.
Er zijn drie dingen die ik wél wil onthouden. De eerste is dat een blog moet bewegen om bestaansrecht te hebben. Beter af en toe een korte, desnoods zelfs ridicule post, dan een volwaardig essay elke twee weken. Zijn stelling dat bloggen dieper graaft dan gewone journalistiek is de tweede. Volgens Sullivan komt dat enkel en alleen door het hyperlink-fenomeen. Dat is zeker een beetje overroepen, maar het stemt tot nadenken. Bronnen kunnen inderdaad met één muisklik geverifieerd worden, maar laat ons vooral niet vergeten dat Het Internet nog altijd voor 95 % uit onbetrouwbare bagger bestaat. En Sullivan mag dan wel een goeie septische filter op zijn blog hebben, dat geldt daarom nog niet voor miljoenen andere bloggers. Ten slotte onthoud ik vooral dat een blogpost kort moét zijn., want internet is iets vluchtigs. Niemand heeft het geduld om, zoals je met een boek of een krant, een paar uur te spenderen aan het lezen van tekst op een computerscherm. Er is nog zoveel om naar door te klikken. En bovendien doet te lang voor de computer zitten pijn aan de ogen. Waarvoor dank, Andrew.
Dé motivering om te bloggen voor Sullivan is de interactie met zijn lezers. De man houdt van het idee van exclusive writing, heel direct, to the point. Een manier van schrijven waarbij hij niet moet inboeten aan editoriale vrijheid. Verder vindt hij het ook heel belangrijk dat de toon van een blogpost cordiaal is, want, zo zegt Sullivan, "bloggen is eigenlijk niets anders dan een ordinaire, one on one, gedachtewisseling."
Enkele korte bedenkingen hierbij: ik kan me moeilijk van het idee ontdoen dat Sullivan bloggen vooral fijn vindt omdat hij degene is die de meeste output produceert. Mij lijkt zijn blog toch niet zozeer een gedachtewisseling tussen twee evenwaardige gesprekspartners. Sullivan is veeleer een tv-presentator met een legertje volgelingen is, de gastheer - om het met zijn eigen woorden te zeggen - die kan kiezen of hij ontvangt, discussieert of modereert. Ter verdediging van Sullivan: hij geeft zelf aan dat bloggen dichter aanleunt bij radio of tv dan bij de klassieke geschreven pers. Het is geen toeval dat tv en radio veel vatbaarder zijn voor personencultus dan de geschreven pers (juj Oprah, juj Peter Van De Veire, juj Andrew Sullivan!). Ook zijn stelling dat bloggen meer conversatie dan productie is, doet me een beetje huiveren. Misschien ligt het aan mij, maar ik lees liever goed gestileerde stukjes proza of poëzie dan vluchtig geventileerde meningen over ditjes en datjes in de actualiteit. Ik ga niet ingaan op het feit dat hij Plato, Karl Kraus en Montaigne als eerste bloggers ziet, het mag duidelijk zijn hoe belangrijk de man zijn eigen stiel vindt.
Er zijn drie dingen die ik wél wil onthouden. De eerste is dat een blog moet bewegen om bestaansrecht te hebben. Beter af en toe een korte, desnoods zelfs ridicule post, dan een volwaardig essay elke twee weken. Zijn stelling dat bloggen dieper graaft dan gewone journalistiek is de tweede. Volgens Sullivan komt dat enkel en alleen door het hyperlink-fenomeen. Dat is zeker een beetje overroepen, maar het stemt tot nadenken. Bronnen kunnen inderdaad met één muisklik geverifieerd worden, maar laat ons vooral niet vergeten dat Het Internet nog altijd voor 95 % uit onbetrouwbare bagger bestaat. En Sullivan mag dan wel een goeie septische filter op zijn blog hebben, dat geldt daarom nog niet voor miljoenen andere bloggers. Ten slotte onthoud ik vooral dat een blogpost kort moét zijn., want internet is iets vluchtigs. Niemand heeft het geduld om, zoals je met een boek of een krant, een paar uur te spenderen aan het lezen van tekst op een computerscherm. Er is nog zoveel om naar door te klikken. En bovendien doet te lang voor de computer zitten pijn aan de ogen. Waarvoor dank, Andrew.
donderdag 29 oktober 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
