Andrew Sullivan. Bloggen als nering. Dan moet je al eens een beetje reclame voor je eigen zaak maken natuurlijk. In een lang én interessant essay gaat Sullivan dieper in op zijn beweegredenen om te bloggen.
Dé motivering om te bloggen voor Sullivan is de interactie met zijn lezers. De man houdt van het idee van exclusive writing, heel direct, to the point. Een manier van schrijven waarbij hij niet moet inboeten aan editoriale vrijheid. Verder vindt hij het ook heel belangrijk dat de toon van een blogpost cordiaal is, want, zo zegt Sullivan, "bloggen is eigenlijk niets anders dan een ordinaire, one on one, gedachtewisseling."
Enkele korte bedenkingen hierbij: ik kan me moeilijk van het idee ontdoen dat Sullivan bloggen vooral fijn vindt omdat hij degene is die de meeste output produceert. Mij lijkt zijn blog toch niet zozeer een gedachtewisseling tussen twee evenwaardige gesprekspartners. Sullivan is veeleer een tv-presentator met een legertje volgelingen is, de gastheer - om het met zijn eigen woorden te zeggen - die kan kiezen of hij ontvangt, discussieert of modereert. Ter verdediging van Sullivan: hij geeft zelf aan dat bloggen dichter aanleunt bij radio of tv dan bij de klassieke geschreven pers. Het is geen toeval dat tv en radio veel vatbaarder zijn voor personencultus dan de geschreven pers (juj Oprah, juj Peter Van De Veire, juj Andrew Sullivan!). Ook zijn stelling dat bloggen meer conversatie dan productie is, doet me een beetje huiveren. Misschien ligt het aan mij, maar ik lees liever goed gestileerde stukjes proza of poëzie dan vluchtig geventileerde meningen over ditjes en datjes in de actualiteit. Ik ga niet ingaan op het feit dat hij Plato, Karl Kraus en Montaigne als eerste bloggers ziet, het mag duidelijk zijn hoe belangrijk de man zijn eigen stiel vindt.
Er zijn drie dingen die ik wél wil onthouden. De eerste is dat een blog moet bewegen om bestaansrecht te hebben. Beter af en toe een korte, desnoods zelfs ridicule post, dan een volwaardig essay elke twee weken. Zijn stelling dat bloggen dieper graaft dan gewone journalistiek is de tweede. Volgens Sullivan komt dat enkel en alleen door het hyperlink-fenomeen. Dat is zeker een beetje overroepen, maar het stemt tot nadenken. Bronnen kunnen inderdaad met één muisklik geverifieerd worden, maar laat ons vooral niet vergeten dat Het Internet nog altijd voor 95 % uit onbetrouwbare bagger bestaat. En Sullivan mag dan wel een goeie septische filter op zijn blog hebben, dat geldt daarom nog niet voor miljoenen andere bloggers. Ten slotte onthoud ik vooral dat een blogpost kort moét zijn., want internet is iets vluchtigs. Niemand heeft het geduld om, zoals je met een boek of een krant, een paar uur te spenderen aan het lezen van tekst op een computerscherm. Er is nog zoveel om naar door te klikken. En bovendien doet te lang voor de computer zitten pijn aan de ogen. Waarvoor dank, Andrew.
Dé motivering om te bloggen voor Sullivan is de interactie met zijn lezers. De man houdt van het idee van exclusive writing, heel direct, to the point. Een manier van schrijven waarbij hij niet moet inboeten aan editoriale vrijheid. Verder vindt hij het ook heel belangrijk dat de toon van een blogpost cordiaal is, want, zo zegt Sullivan, "bloggen is eigenlijk niets anders dan een ordinaire, one on one, gedachtewisseling."
Enkele korte bedenkingen hierbij: ik kan me moeilijk van het idee ontdoen dat Sullivan bloggen vooral fijn vindt omdat hij degene is die de meeste output produceert. Mij lijkt zijn blog toch niet zozeer een gedachtewisseling tussen twee evenwaardige gesprekspartners. Sullivan is veeleer een tv-presentator met een legertje volgelingen is, de gastheer - om het met zijn eigen woorden te zeggen - die kan kiezen of hij ontvangt, discussieert of modereert. Ter verdediging van Sullivan: hij geeft zelf aan dat bloggen dichter aanleunt bij radio of tv dan bij de klassieke geschreven pers. Het is geen toeval dat tv en radio veel vatbaarder zijn voor personencultus dan de geschreven pers (juj Oprah, juj Peter Van De Veire, juj Andrew Sullivan!). Ook zijn stelling dat bloggen meer conversatie dan productie is, doet me een beetje huiveren. Misschien ligt het aan mij, maar ik lees liever goed gestileerde stukjes proza of poëzie dan vluchtig geventileerde meningen over ditjes en datjes in de actualiteit. Ik ga niet ingaan op het feit dat hij Plato, Karl Kraus en Montaigne als eerste bloggers ziet, het mag duidelijk zijn hoe belangrijk de man zijn eigen stiel vindt.
Er zijn drie dingen die ik wél wil onthouden. De eerste is dat een blog moet bewegen om bestaansrecht te hebben. Beter af en toe een korte, desnoods zelfs ridicule post, dan een volwaardig essay elke twee weken. Zijn stelling dat bloggen dieper graaft dan gewone journalistiek is de tweede. Volgens Sullivan komt dat enkel en alleen door het hyperlink-fenomeen. Dat is zeker een beetje overroepen, maar het stemt tot nadenken. Bronnen kunnen inderdaad met één muisklik geverifieerd worden, maar laat ons vooral niet vergeten dat Het Internet nog altijd voor 95 % uit onbetrouwbare bagger bestaat. En Sullivan mag dan wel een goeie septische filter op zijn blog hebben, dat geldt daarom nog niet voor miljoenen andere bloggers. Ten slotte onthoud ik vooral dat een blogpost kort moét zijn., want internet is iets vluchtigs. Niemand heeft het geduld om, zoals je met een boek of een krant, een paar uur te spenderen aan het lezen van tekst op een computerscherm. Er is nog zoveel om naar door te klikken. En bovendien doet te lang voor de computer zitten pijn aan de ogen. Waarvoor dank, Andrew.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten